Ołówek kopiowy gruby, lakierowany na kolor żółty, posiada plastikową końcówkę długości 1 cm. Rdzeń ołówka wykonany jest ze ścieralnej glinki (nie podlegającej wypalaniu) nasączonej barwnikiem rozpuszczalnym w wodzie, np. fioletem metylowym – zostawia on ślady odporne na ścieranie gumką. Przyrząd piśmienniczy tego rodzaju wynalazł w 1857 roku K. Puscher, a niespełna dziesięć lat później (1866 r.) opatentował go Edison Clark. Dokonywano nim zapisów w dokumentach, w których każdy wpis powinien być nieusuwalny i pozostawiać trwały ślad – np. w dokumentach finansowych – w czasach, kiedy nieznany był jeszcze (lub nie dość popularny) długopis, a pióra wieczne nie były dostępne dla wszystkich ze względu na wysoką cenę. Potoczna nazwa „kopiowy” pochodzi stąd, że dokument zapisany takim ołówkiem można było skopiować (uzyskując obraz w lustrzanym odbiciu), dokonywano tego przy użyciu specjalnej wilgotnej bibuły i prasy, finalnie można było zatem przechowywać kopie wysyłanej korespondencji. Zapis ołówkiem kopiowym był jednak wrażliwy na zawilgocenie (barwnik rozmywał się i spływał), było to istotną niedogodnością w porównaniu z ołówkami grafitowymi, jednak z drugiej strony, również zapisy sporządzone zwykłym atramentem były wrażliwe na wilgoć (w XIX i na początku XX wieku nie znano taniego sposobu szybkiego sporządzania trwałych notatek odpornych na zawilgocenie).
